Махеравы хамячок

У краме сталічнай “Прырода”
Прыкольны жыве хамячок.
Ён любіць экстрым і прыгоды,
Махеравы мае бачок,

Бліскучыя пацеркі-вочкі,
Жывоцік бялюткі, як сьнег.
Ён добры, пушысты, харошы,
Ён сябра шукае сабе.

Мой дружа, мо ты адгукнесься
І ў дом свой запросіш зьвярка?
Ён з радасьцю ў ім застанецца,
Ён на'т не збаіцца ката.

У краму прыходзь разам з татам
І сябра свайго забірай.
Нясі прыгажунчыка ў хату
Ды хуценька есьці давай.

Частуй яго семкамі, морквай,
Арэшкамі і тваражком.
Засьвецяцца вочкі, бы’ зоркі,
Напоўніцца радасьцю дом.

...Вось рыпнулі дзьверы... – то мама
Вярнулася з працы дамоў,
А ў доме хамяк... – гэта ж драма!
– Далоў “супастата”! Далоў!

– Бясхвостая, брыдкая мышка!
Ты нам не патрэбна зусім!
Чаго паглядаеш на кніжкі?
Вяртайся назад ў магазін!

…З маленькіх ружовенькіх лапак
На стол паляцеў тваражок,
Арэшак уцёк пад канапу
Ды выпалі семкі з-за шчок…

Нясмачнай зрабілася морква.
Маркотна было на душы.
А вочкі, што зьзялі, як зоркі,
Патухлі, бы’ зьнічкі ўначы.

Ды раптам шкада стала маме
Махеравага хамячка.
– Ну, добра, жыві разам з намі, –
Нарэшце сказала яна.

– Падобны ты на чалавечка,
Маленечкі толькі зусім.
Цябе палюбіў наш Алешка.
Табе будзе весела зь ім…

… У хаце малечы Алешкі
Прыкольны жыве хамячок.
Ён любіць экстрым і арэшкі,
Махеравы мае бачок,

Бліскучыя чорныя вочкі,
Жывоцік бялюткі, як сьнег.
Ён добры, вясёлы, прыгожы.
Ён сябра знайшоў ўжо сабе!

Час

Мы па жыцьці ляцім, як вецер.
Ня маем часу для таго,
Каб быць цікаўнымі, як дзеці,
І бачыць сьвету хараство.

Калі грыбы зьбіраем ў лесе,
Ці ж прыслухоўваемся мы,
Як салаўі сьпяваюць песьні,
Аб чым шапочуць верасы?

Ці заўважаем, як вавёркі
Нясуць арэшкі у дупло?
Як зіхацяць у рэчцы зоркі,
Хоць дзень настаў ужо даўно?

Гадзіньнік лічыць нам хвіліны.
Імклівай ланьню час бяжыць.
Калі б яго спыніць змаглі мы,
Жыцьцём ці сталі б даражыць?

Усё ляцім, нібыта вецер,
Нам не спыніцца нізашто...
І разумеюць толькі дзеці
Жыцьця і сьвету хараство.

Ангельскі варыянт

Leisure

What is this life if full of care,
We have no time to stand and stare,
No time to stand beneath the boughs
And stare as long as sheep or cows.

No time to see when woods we pass
Where squirrels hide their nuts in grass.
No time to see, in broad daylight
Streams full of stars, like skies at night.
No time to turn at Beautys glance
And watch her feet how they can dance.

No time to wait till her mouth can
Enrich that smile her eyes began.
A poor life this if full of care,
We have no time to stand and starе.

Уладарка азёраў

Сьпіць летуценьнік вецер

Ў срэбных таполевых лісьцях.

Зоркі люляюць месяц

У аблачынцы-калысцы.

Моўчкі плывуць над вадой

Сны, захінуўшыся ў цемру.

Ў вежы бажніцы старой

Ноч аксамітная дрэмле.

Соннага возера хвалі

Цішу начную калышуць.

Лета ў бярозавым гаі

Казкі чароўныя піша.

Крылцы начных матылькоў

Зьзяюць ў імжыстым паветры.

Рыбкі плывуць да чаўноў...

Кася, дзяўчыначка, дзе ты?

Ня вянуць ў тваіх валасох

Гарлачыкі і лілеі.

Ў празрыста-зялёных вачох

Віры, туманы, завеі...

Завеі зь пялёсткаў кветак,

Зь ядвабных траваў і зёлак.

Віры са смарагдаў лета,

З чысьцюткай вады азёрнай.

Туманныя таямніцы

З надзеяў сьветлых і мараў.

Са срэбра звонкіх крыніцаў,

З паветра вольных абшараў.

У голасе шум дажджоў

І сьпевы цёплага ветру...

Вось нехта кліча ізноў:

“Красуня, Касечка, дзе ты?”

Можа мне гэта сьніцца...

Пэўна ўжо час прачынацца...

Ў вежы старой бажніцы

Ціхенька моліцца Каця:

“Сьвятая Панна Марыя,

Ўладарка нашых азёраў,

Апекай сваёй укрый нас

Ад страхаў, спакусаў, гора...”

У доўгіх льняных валасох

Заблыталіся лілеі.

Мігцяць у зялёных вачох

Іскрынкі сьлёзаў надзеі.

Ў рукох дагарае сьвечка

І гаснуць у небе зоры,

А вусны ціхутка шэпчуць:

“Вітай, Уладарка азёраў...”

Зайчык

Я самы звычайны беленькі зайчык.
Хаваўся я ў сьнезе ад злыдняў ваўкоў.
Міргнуў мне зь нябёсаў месяц-акрайчык.
Пакінуў я норку ды ў вёску пайшоў.

Зірнуў ў задуменьні на белы дымок.
Спыніўся ля невялічкай хацінкі.
Там ёлка прыбраная бачна здалёк.
На шыбах мароз саткаў павуцінкі.

Залез у сумёты, ў акенцы гляджу:
Рыхтуецца люд сустракаць Новы год.
Ад холаду я ды ад страху дрыжу:
І вушкі замерзьлі, і лапкі як лёд...

А ў залі агромісты кот паласаты
На мяккай канапе вальяжна расьсеўся.
Страшэнна стаміўся гарэза вусаты,
Бо вэнджаным мясам ды салам аб’еўся.

Крыху адпачыў і зноў скокнуў на стол.
Пасьцягваў з канапак плотку і шпроты.
Ды тут гаспадар у пакой увайшоў.
Зьбянтэжыўся кот, прыціх, ну а потым

Узьлез на фіранкі і з крыкам: “Мяў! Мяў!”
Сарваў іх з вакна, зьляцеў на падлогу,
Заблытаўся ў сетцы карункаў, а я
Забыўся на страх, пабег на падмогу.

Кот выскачыў ў сенцы, вядро абярнуў,
Напоўненае сьцюдзёнай вадою.
У збан са сьмятанай свой хвост абмакнуў
І сутыкнуўся нарэшце са мною.

Мы разам разьбілі слоік з варэньнем
І шпарка пабеглі хавацца пад ёлку.
Крычэў гаспадар: “Ну што за стварэньне!...”
Кату было вельмі, вельмі няёмка.

Цягнуў гаспадар яго ў хату за хвост,
Запэцканы тлустай белай сьмятанай.
Кот скардзіўся на нешчасьлівы свой лёс.
Пад ёлку прыбегла красуня Яна.

“Ой, тата, глядзі, тут схаваўся зайчык”, –
Усклікнуў блакітнавокі анёлак.
У небе ўсьміхнуўся месяц-акрайчык,
І трапіў я ў царства морквы ды зёлак.

У хатцы ўтульнай, на печачцы цёплай
Сагрэў свае вушкі, хвосьцік і лапкі.
Мяне частавалі салодкай морквай,
Смачнай капустай, вялізнаю храпкай.

Пад ёлкаю мы Новы год сустрэлі.
Адсутнічаў толькі кот-небарака.
Ён соладка спаў на мяккай пасьцелі.
І трэсьліся сьцены ў хаце ад храпу...

Аблачынкі

Аблачынкі плывуць па небу.
Усьміхаюцца сонцу, ветру.
Зіхацяць, нібы гурбы сьнегу,
Ў празрыста-блакітным паветры.

– Аблачынкі, куды ляціце? –
Пытаецца ў іх самалёцік,
– Вы мяне з сабою вазьміце.
Будзе вам весялей ў палёце.

– Мы ляцім у краіну–мару.
Беларусьсю яна завецца.
Дажджавыя шэрыя хмары
Не даюць ёй зь вясной сустрэцца.

У краіне змрочная восень
Уладарыць трынаццаты год.
Хаваюцца ў хмарах нябёсы
І хаваецца ў бульбу народ.

Нас паклікаў вершнік з Пагоні.
Злую восень мы пераможам!
Ветрык хмары ўмомант разгоніць.
Яму сонейка дапаможа.

Сьцяг Хрыста бел-чырвона-белы
Над краінаю залунае.
Беларусь будзе чыстай, белай.
Ажыве, вясну павітае.

На бялюткіх, як сьнег, аблоках
Паплывуць над зямлёй анёлы.
І будуць лятаць самалёты
Пад іхняй надзейнай аховай

У сіне-блакітных нябёсах
Над сьветлай краінаю–марай.
Бог даў нам шчасьлівыя лёсы.
Мы вызвалім край наш ад хмараў!

Вожык

Жыў у лесе сьмешны вожык.
Звалі вожыка – Сярожа.
Быў падобны ён на ёлку,
Бо на ім расьлі іголкі.

Вожык быў працалюбівым,
Гаспадарлівым, руплівым.
Ў вёску кожны дзень хадзіў.
З ручайка вадзічку піў.

Зьбіраў яблычкі-ападкі
І адносіў іх у хатку.
Не любіў час марнаваць.
Ведаў – трэба працаваць

Летам, восеньню, вясною,
А адпачываць – зімою,
Калі лес засыпле сьнегам
І пахмурным стане неба.

Калі ўжо ня выйдзеш з норкі,
Не пабачысься з вавёркай,
Не наведаеш бабра, –
Вельмі сумная пара.

Калі трэба спаць... спаць... спаць...
І вясну у сьне чакаць.
Ўспамінаць сваіх сяброў
І сустрэцца зь імі зноў

У чароўным летнім садзе.
Іх завуць Кастусь і Ўладзя.
Хлопцы гэтыя – браты.
Любяць вожыка яны.

Запрашаюць у свой дом
І частуюць малачком,
Блінчыкамі зь яблыкамі,
Піражкамі зь ягадкамі.

Ёсьць у доме тым канапа.
Сьпіць на ёй бабуля Капа.
Пад канапаю, у цемры
Адпачыць заўжды прыемна.

Любіць вожык днём паспаць,
А ўначы шпацыраваць
Па бабуліным пакоі, –
Не дае старой спакою.

Стукае ды грукае.
Па падлозе тупае
Маленькімі лапкамі.
Гуляецца з тапкамі.

Суне носік свой паўсюль.
Лезе ў бабцін рыдыкюль.
Што жа ў ім яна хавае?
Нешта там блішчыць ды зьзяе...

Ўлез – і бачыць: ён жа ў норцы...
Зазірае ў норку сонца.
Птушкі весела шчабечуць.
Ў норцы цёпла, як у печы.

Пахне кветкамі, травою,
Чмель гудзе над галавою.
Вожык вушкі навастрыў.
Лапкамі паварушыў.

Фыркнуў, глянуў на жывоцік.
Пазяхнуў, пачухаў носік.
Ой..., прачнуўся ён... Ура!
Зноўку ў лес прыйшла вясна!

Вожыкі, ўставайце!
З норак выбягайце!
Працу пачынайце!
Вясну сустракайце!

Малітва

Гэты верш быў напісаны пад час малітвы ля ганку касьцёла Сьв.Язэпа. У той дзень у Менску была сапраўдная зіма.

Не сьціхае шалёны вецер
Каля сьценаў старога касьцёла,
А самотная сьвечка сьвеціць
На сумёты агеньчыкам кволым.

Льюцца сьпевы, гучаць малітвы,
Ціха звоняць званы двух Катэдраў.
Атуляе ноч аксамітам
Верхні Горад, Нямігу, праспэкты.

Над краінай ляціць Пагоня
Разам з хмарамі, ветрам ды сьнегам.
І уносяць белыя коні
Сьмелых вершнікаў ў зорнае неба.

Пад штандар бел-чырвона-белы
Запрашае Ісус беларусаў.
Памажы мне, Божа, быць сьмелай,
Быць свабоднай ад страхаў, спакусаў.

На ружанец падаюць сьлёзы.
Расьцьвітаюць, нібы лілеі,
У душы, не кранутай марозам,
Вера ў Бога, Любоў і Надзея.

Лесавік

Прыбыў ў Вязынку цягнік.
Зь яго выйшаў Лесавік.
Езьдзіў ў Менск ён за абуткам,
Бо настане восень хутка.

Не хадзіць жа яму босым
Ды ўсю восень хлюпаць носам.
Ён набыў у Менску боты.
Заўтра пойдзе на балота.

Назьбірае там дурніцаў,
Зёлак лекавых, чарніцаў.
Прыгатуе канфітуры –
Не псуюць яны фігуры.

Зварыць смачную гарбату
І запросіць нас у хату.
Пачастуе калдунамі,
Цэпелінамі, грыбамі.

Крупнікам, канапкамі,
Маньнікам, аладкамі.
Віленскімі пернічкамі,
Менскімі цукерачкамі.

Белых козачак падоіць.
Дзетак малачком напоіць.
Дасьць скарынку хлеба мышкам,
Каб яны ня елі кніжкі.

Грамафончык завядзе.
Кошыкі для нас спляце.
Файна полечку станцуе.
Паням ручкі пацалуе.

А калі надыйдзе вечар,
Ён запаліць ў хаце сьвечы.
Дзетак спаткі пакладзе.
Казку ім распавядзе.

Добрай ночы пажадае.
Калыханку засьпявае.
Выйдзе ціхенька на ганак,
Каб не прапусьціць сьвітанак.

Возьме скрыпачку з сабою.
Паплыве над навакольлем
Музыка цудоўная,
Сьветлая, чароўная.

Будуць слухаюць яе зоркі,
Туманы, лясы, пагоркі...
Ночка хутка праляціць.
Сонейка зазіхаціць.

Дзеткам трэба ў Менск вяртацца.
Ах, як цяжка расставацца
Зь Вязынкай, Лесавічком,
Лесам, рэчкай, цягнічком.

Але не сумуйце, дзеці.
Зноў у Вязынку прыедзем
Мы ў наступную суботу.
Адпачнем крыху, а потым

Распакуем нашы клункі,
Падрыхтуем падарункі
І Лесавічка запросім
Да нас на лецішча ў госьці.

Калісьці мяне вельмі ўразілі карціны Уладзімера Голуба. Нагледзелася на ягонага Лесавіка, і рыфмаванка сама сабою склалася :)

Віншаваньне ад Анёла

Я лятаю сярод аблачынак,

Я сягоньня самы шчасьлівы,

Бо зрабіў вельмі добры учынак –

Падпісаўся на “Нашу Ніву”!

Два Андрэі, Арцём і Наста !

Серж Харэўскі – знаны вандроўнік!

Няхай кожнага з вас, спадарства,

Беражэ ваш Анёл-Ахоўнік.

Уладкуюся на аблачынцы,

Пачытаю “Газэтку дзеткам”.

Усьміхнуся маленькай дзяўчынцы –

І яна чытаю “Газэтку”.

Абмяркую з гарэзай ветрам

Камэнтары, артыкулы, пошту.

Пажадаю табе, Газэта,

Быць заўсёды цікавай і гожай.

Са 100-годзьдзем цябе, “Наша Ніва”,

Толькі разам хлусьню пераможам!

Праўду, Свабоду і Справядлівасьць

Нам Сам Бог адстаяць дапаможа!

Анёл