Аблачынкі

Аблачынкі плывуць па небу.
Усьміхаюцца сонцу, ветру.
Зіхацяць, нібы гурбы сьнегу,
Ў празрыста-блакітным паветры.

– Аблачынкі, куды ляціце? –
Пытаецца ў іх самалёцік,
– Вы мяне з сабою вазьміце.
Будзе вам весялей ў палёце.

– Мы ляцім у краіну–мару.
Беларусьсю яна завецца.
Дажджавыя шэрыя хмары
Не даюць ёй зь вясной сустрэцца.

У краіне змрочная восень
Уладарыць трынаццаты год.
Хаваюцца ў хмарах нябёсы
І хаваецца ў бульбу народ.

Нас паклікаў вершнік з Пагоні.
Злую восень мы пераможам!
Ветрык хмары ўмомант разгоніць.
Яму сонейка дапаможа.

Сьцяг Хрыста бел-чырвона-белы
Над краінаю залунае.
Беларусь будзе чыстай, белай.
Ажыве, вясну павітае.

На бялюткіх, як сьнег, аблоках
Паплывуць над зямлёй анёлы.
І будуць лятаць самалёты
Пад іхняй надзейнай аховай

У сіне-блакітных нябёсах
Над сьветлай краінаю–марай.
Бог даў нам шчасьлівыя лёсы.
Мы вызвалім край наш ад хмараў!