Уладарка азёраў

Сьпіць летуценьнік вецер

Ў срэбных таполевых лісьцях.

Зоркі люляюць месяц

У аблачынцы-калысцы.

Моўчкі плывуць над вадой

Сны, захінуўшыся ў цемру.

Ў вежы бажніцы старой

Ноч аксамітная дрэмле.

Соннага возера хвалі

Цішу начную калышуць.

Лета ў бярозавым гаі

Казкі чароўныя піша.

Крылцы начных матылькоў

Зьзяюць ў імжыстым паветры.

Рыбкі плывуць да чаўноў...

Кася, дзяўчыначка, дзе ты?

Ня вянуць ў тваіх валасох

Гарлачыкі і лілеі.

Ў празрыста-зялёных вачох

Віры, туманы, завеі...

Завеі зь пялёсткаў кветак,

Зь ядвабных траваў і зёлак.

Віры са смарагдаў лета,

З чысьцюткай вады азёрнай.

Туманныя таямніцы

З надзеяў сьветлых і мараў.

Са срэбра звонкіх крыніцаў,

З паветра вольных абшараў.

У голасе шум дажджоў

І сьпевы цёплага ветру...

Вось нехта кліча ізноў:

“Красуня, Касечка, дзе ты?”

Можа мне гэта сьніцца...

Пэўна ўжо час прачынацца...

Ў вежы старой бажніцы

Ціхенька моліцца Каця:

“Сьвятая Панна Марыя,

Ўладарка нашых азёраў,

Апекай сваёй укрый нас

Ад страхаў, спакусаў, гора...”

У доўгіх льняных валасох

Заблыталіся лілеі.

Мігцяць у зялёных вачох

Іскрынкі сьлёзаў надзеі.

Ў рукох дагарае сьвечка

І гаснуць у небе зоры,

А вусны ціхутка шэпчуць:

“Вітай, Уладарка азёраў...”